W 42 dni odwiedzą 52 miejsca. Po co? By zainteresować jak najwięcej Polaków problemami osób z dysfunkcją ruchu oraz zjawiskiem słabej integracji niepełnosprawnych ze środowiskiem, w którym żyją. Ekspedycja niepełnosprawnych sportowców wystartowała 24 czerwca z Barlinka, a zakończy się 4 sierpnia w Gorzowie Wielkopolskim. Niedawno paraolimpijczycy dotarli do Gniewa.

Spotkanie z niepełnosprawnymi sportowcami, medalistami Mistrzostw Polski oraz Paraolimpiady w Sydney miało miejsce w Domu Pomocy Społecznej w Gniewie. Uczestnikami przedsięwzięcia są: Teresa Pruska-Kołodziej - wielokrotna mistrzyni Polski w konkurencjach rzutowych, Małgorzata Korzeniowska - wielokrotna Medalistka Polski, Europy i świata w łucznictwie (brązowy medal na paraolimpiadzie w Sidney 2000), Bogusław Nowak - były żużlowiec, reprezentował barwy Stali Gorzów oraz pilot Antoni Nowakowski - wolontariusz Gorzowskiego Oddziału Towarzystwa Walki z Kalectwem.

Przygotowania do wyprawy trwały dwa lata. Pani Teresa i pan Bogusław pokonują trasę na wózkach inwalidzkich. Do Gniewu przyjechali prosto ze Skórcza. W gniewskiem DPS-ie spotkali się z Burmistrz Miasta i Gminy Gniew Marią Taraszkiewicz - Gurzyńską, przewodniczącą Rady Miejskiej w Gniewie Walentyną Czapską, dyrektorem gniewskiej placówki Mieczysławem Matysiakiem, jej personelem oraz z mieszkańcami gniewskiego domu.

Podróżnicy przedstawili cel swojej podróży, postulaty, a także zbierali podpisy pod swoim projektem, który zamierzają złożyć w urzędach i instytucjach państwowych, m. in.: u Premiera i Prezydenta RP.

Po wystąpieniu gości padły pytania z sali. Zwrócono uwagę na codzienne problemy, takie jak: brak oznakowania krawężników czy schodów jaskrawym kolorem, wysokie krawężniki, brak podjazdów dla wózków inwalidzkich, a także odpowiednich podręczników do nauki dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną.

Inwalidzi walczą o poprawę swojego losu, chcą pokazać, że osoba niepełnosprawna też żyje, ma marzenia, które realizuje i ambicje. Osób niepełnosprawnych nie można skazywać na przebywanie w czterech ścianach i obserwowanie życia przez okno tylko dlatego, że nie ma windy bądź podjazdu dla wózków inwalidzkich. Swoją postawą pokazują, że należy łamać stereotypy, inspirują do działania, budzą nadzieję na lepsze jutro.