20 marca 2014 r. minęła 90. rocznica śmierci pierwszego wojewody pomorskiego Stefana Łaszewskiego. Z tej okazji na cmentarzu parafialnym w Pelplinie odbyło się uroczyste złożenie kwiatów na grobie zasłużonego dla Pomorza wojewody.

Wśród osób biorących udział w uroczystości obecni byli przedstawiciele samorządu pelplińskiego, parafii katedralnej w Pelplinie, Radni Rady Miejskiej, Miejskiego Ośrodka Kultury, a także delegacje szkół Miasta i Gminy Pelplin.

Stefan Łaszewski urodził się 8 stycznia 1862 r. w Brąchnówku koło Torunia w rodzinie ziemiańskiej. Uczył się w progimnazjum biskupim w Pelplinie, skąd następnie w 1879 r. przeniósł się do gimnazjum w Chełmnie. Działał tam w towarzystwach filomackich „Zan” i „Mickiewicz”. W latach 1888-1886 studiował prawo na uniwersytetach we Wrocławiu, Berlinie i Lipsku. Na tej ostatniej uczelni uzyskał w 1886 r. stopień doktora nauk prawnych w zakresie prawa cywilnego i prawa kanonicznego. Po studiach podjął pracę w aparacie sądowym na Pomorzu (Sopot, Elbląg, Gdańsk, Kwidzyn, Wejherowo). Od 1892 r. mieszkał w Grudziądzu. Tam oprócz pracy zawodowej działał w polskich organizacjach społecznych i gospodarczych, m.in. w latach 1899-1919 był dyrektorem Banku Ludowego. Należał do Towarzystwa Przemysłowców Polskich, Towarzystwa Przyjaciół Nauk Prus Królewskich, Towarzystwa Przyjaciół Kaszub, Towarzystwa Naukowego w Toruniu (TNT).
Stefan Łaszewski zasłynął jako obrońca w procesach wytaczanych przez władze pruskie polskim działaczom narodowym związanym z TNT i z „Gazetą Grudziądzką”. Reprezentował także Polaków jako poseł do parlamentu Rzeszy Niemieckiej w latach 1912-1912. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości związał się ze Związkiem Ludowo-Narodowym (endecją) zostając, m.in. posłem tej partii do Sejmu Ustawodawczego. Jako prawnik z doświadczeniem politycznym cieszący się dużą popularnością, Łaszewski odegrał olbrzymią rolę w odbudowie państwa polskiego na Pomorzu. W ramach poznańskiego Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej kierował Podkomisariatem NRL na Prusy Królewskie z siedzibą w Gdańsku, zaangażował się także w powstanie konspiracyjnej Organizacji Wojskowej Pomorza. Działalność ta zaowocowała represjami władz niemieckich i groźbą aresztowania, co spowodowało przeniesienie Łaszewskiego z Gdańska do Poznania. Władze polskie mianowały go 17 października 1919 r. pierwszym wojewodą pomorskim. W dniu 2 lipca 1920 r. został odwołany ze stanowiska i mianowany sędzią Sadu Najwyższego w Warszawie. Dwa lata później został prezesem Najwyższego Trybunału Administracyjnego. Zmarł 20 marca 1924 r. w Warszawie i został pochowany w Pelplinie.