Był to pierwszy w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej strajk generalny, który wybuchł w Poznaniu 28 czerwca 1956 r. w Zakładach Przemysłu Metalowego im. Hipolita Cegielskiego i przerodził się w spontaniczny protest przeciwko władzy. Do jego stłumienia użyto prawie 10 tysięcy żołnierzy i około 400 czołgów. Oddziałami Ludowego Wojska Polskiego dowodził Stanisław Popławski. Przyczyna tego konfliktu tkwiła w tym, że robotnicy na skutek podwyższenia planu produkcji stracili premie rzędu 20 - 30%.

Od samego rana 28 czerwca pracownicy Cegielskiego wyszli na ulice miasta, tworząc pochód, który przekształcił się w manifestację społeczną, bo wkrótce pod dawnym zamkiem cesarskim zebrało się 100 tysięcy mieszkańców. Domagano się cofnięcia nowych norm pracy, obniżki cen i podwyżki płac. Próbowano rozmawiać z przedstawicielami Wojewódzkiej Rady Narodowej i żądano przyjazdu premiera Cyrankiewicza. Po godzinie 10.00 nastąpił wzrost napięcia wśród demonstrantów, którzy podzielili się na dwie grupy. Jedna poszła pod więzienie, z którego wypuszczono 257 więźniów i przystąpiono do niszczenia akt i dokumentów. Druga grupa udała się pod budynek Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Jeszcze inni poszli na dworzec kolejowy. Po południu władze komunistyczne skierowały na miasto 9 tysięcy 983 żołnierzy, 359 czołgów, 31 dział pancernych, 36 transporterów, 6 dział przeciwlotniczych, 880 samochodów, 68 motocykli i kilka tysięcy sztuk broni. Do wieczora zużyto 180 sztuk amunicji. Demonstrantom udało się zdobyć dwa czołgi i 250 sztuk broni od rozbrajanych żołnierzy. Walki trwały do 30 czerwca. Zginęło w nich 70 cywilów, 4 żołnierzy, 4 milicjantów, a około 600 osób zostało rannych.

29 czerwca wieczorem w przemówieniu radiowym premier Józef Cyrankiewicz wypowiedział słynne do dziś słowa:

.

Symbolem sprzeciwu wobec władzy stał się 13-letni Romek Strzałkowski - jedna z pierwszych ofiar śmiertelnych, który kroczył na czele manifestacji.
Wydarzenia poznańskie odbiły się szerokim echem w kraju i na świecie. Władze komunistyczne głosiły, że były one wywołane przez imperialistyczną agenturę i reakcyjne podziemie. Klasa robotnicza, która miała być klasą rządzącą, przekonała się boleśnie na własnej skórze o tym, kto tu naprawdę rządzi. Wydarzenia w Poznaniu przyśpieszyły demokratyzację w kraju. Odegrały dużą rolę w późniejszych przemianach październikowych 1956 roku. Jednak ich cena była wysoka. Na lotnisku Ławica utworzono punkt filtracyjny, do którego skierowano ponad 700 zatrzymanych, 300 spośród nich aresztowano pod zarzutem napadów lub kradzieży.