Prawdziwą gratkę dla miłośników teatru przygotowało Centrum Kultury i Sztuki - na deskach CKiS można było obejrzeć spektakl "Fredraszki" w reżyserii Jana Englerta. Dyrektor artystyczny Teatru Narodowego znalazł chwilę, by porozmawiać z lokalnymi dziennikarzami o kondycji i problemach polskich scen.

"Fredraszki" to Fredro w dialogu z postaciami własnych sztuk. Flirty i romanse, skrząca dowcipem zabawa z teatralną tradycją, a zarazem niespotykanie szczera refleksja starzejącego się autora nad człowiekiem i światem. Na tczewskiej scenie zobaczyliśmy oprócz reżysera - Jana Englerta - Beatę Ścibakównę, Piotra Grabowskiego, Grzegorza Małeckiego, czy Katarzynę Gniewkowską. Było to pierwsze wyjazdowe wystawienie "Fredraszek" poza stolicą. Jak tłumaczył dziennikarzom Jan Englert, poza zmianami związanymi z obsługą sceny, dla ekipy nie ma większej różnicy, gdzie występuje.

- Publiczność jest niesłychanie wdzięczna. Bardzo cieszy, że w 250. rocznicę powstania Teatru Narodowego mamy możliwość wyjścia na zewnątrz, odwiedzenia miast, które na co dzień teatru nie mają - podkreślał.

Na pytania, czy w erze telewizji i internetu łatwo zapełnić sale teatralne, Englert odpowiadał, że najlepiej sprzedają się kabaretony i farse, ale coraz częściej widz nie boi się też tematów i form trudnych.

- Dorobiliśmy się dobrze wyrobionego mieszczaństwa, które stać na to, by pójść do teatru. W poprzednim systemie teatr pełnił nieco inną rolę - był miejscem buntu, artystycznych i wolnościowych manifestów. Dziś widz chce po prostu uczestniczyć w wydarzeniu kulturalnym. Mnie niezwykle ciekawi publiczność. A czy teatr ma jakąś misję? Nie lubię tego słowa, ale ważne jest to, by sztuka w jakiś sposób widza dotknęła, obchodziła - bo inaczej będzie to zwykła błazenada.

Dziennikarze pytali również Englerta, jakie wartości przekazuje swoim studentom?

- Uczenie to obustronny wampiryzm - oni biorą ode mnie widzę, ja od nich młodość. Ucząc, mam poczucie nieśmiertelności - wszystko, co podkradłem moim mistrzom, mogę zostawić dalej.

Pytany o sens wystawiania Fredry w dzisiejszym świecie tłumaczył, że we Francji nikt nie pyta o sens czytania Moliera, a w Anglii - nikt nie zastanawia się nad współczesnością Szekspira.