"Herkules" w tczewskim Heliosie

W najbliższy piątek do kin wchodzi film Bretta Ratnera "Herkules". To wielkie widowisko będzie można obejrzeć także w tczewskim Heliosie.

O filmie

Wielkie widowisko przygodowe, porównywane do słynnych „300” Zacka Snydera. W rolach głównych występują Dwayne Johnson („Szybcy i wściekli 6”), John Hurt („Immortals. Bogowie i herosi”) oraz Ian McShane („Deadwood”, „Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach”).

Ziemia, czternaście tysięcy lat temu. Udręczony półbóg Herkules błąka się po świecie. Syn potężnego Zeusa przez całe życie nie zaznał nic prócz cierpienia. Po wykonaniu dwunastu legendarnych prac i utracie rodziny, poświęca się krwawym bitewnym zmaganiom. Tylko one przynoszą mu ukojenie. Za towarzyszy ma szóstkę podobnych mu straceńców, których łączy zamiłowanie do wojny i nieustająca bliskość śmierci. Los siódemki desperatów odwróci się, gdy król Tracji zechce, by uczynili jego armię najpotężniejszą na świecie. Błąkający się najemnicy dostrzegą, jak nisko upadli, gdy na swej drodze spotkają wojowników jeszcze bardziej bezwzględnych i żądnych krwi, niż oni sami.
Herakles, najsłynniejszy z herosów

Herakles (w wersji rzymskiej Herkules) to jedna z najsłynniejszych i przez wieki popularnych postaci mitologii greckiej. Jeden z herosów, syn boga Zeusa i śmiertelniczki Alkmeny. Sławny z powodu swej wielkiej siły, odwagi i niezwykłych umiejętności wojennych, zwłaszcza celnego strzelania z łuku. Czczony najpierw na Peloponezie, wreszcie w całej Grecji i Rzymie, jako heroiczny wyzwoliciel ludzkości. Choć zdolny do wielkiej wytrwałości, poświęceń i pracy, odznacza się zarazem grubiaństwem, gwałtownością, skłonnością do ucztowania, alkoholu oraz kobiet. Pozostawił po sobie trudne do zliczenia potomstwo. Stał się tematem wielu dosadnych greckich i rzymskich komedii, ale bywał także bohaterem tragicznym. Jednocześnie filozofowie dostrzegali w nim wzorzec życia pełnego nieustannego trudu i wyrzeczeń na rzecz innych, wręcz całej ludzkości.

Darzony sympatią przez Zeusa i Atenę, był prześladowany przez zazdrosną żonę Zeusa, Herę. Oficjalnie Herakles był synem Alkmeny i Amfitriona, króla Tyrynsu. Jednak prawdziwym ojcem Heraklesa był Zeus, który spłodził go, przybierając postać męża Alkmeny. Tejże samej nocy powrócił z wyprawy wojennej Amfitrion. W rezultacie Alkmena poczęła bliźniaki. Drugi z nich, syn króla, imieniem Ifikles, był śmiertelnikiem. Z kolei synem Ifiklesa był Jolaos, który z czasem został przyjacielem Herkulesa, powożącym jego rydwanem. Nienawiść, jaką Hera żywiła do Heraklesa jako dowodu małżeńskiej niewierności jej męża, była jednym z najistotniejszych elementów tragicznych wątków mitu. Nieśmiertelność zawdzięczał Herakles właśnie Herze - Zeus przystawił go do jej piersi, gdy spała. Hera rozszyfrowała podstęp i odepchnęła niemowlę. Ale ono już napiło się jej mleka, źródła wiecznego życia. Pozostała część pokarmu, rozlewając się, utworzyła Drogę Mleczną na niebie, natomiast na ziemi białe lilie.

W dziesiątym miesiącu życia Heraklesa Hera postanowiła go zgładzić. Wpuściła do pokoju, w którym Herakles spał wraz z Ifiklesem, dwa ogromne węże. Herakles zadusił oba. Stało się jasne, że Herakles to potomek boga. Pierwszym nauczycielem bliźniaków został śpiewak Linos. Ifikles był uczniem zdyscyplinowanym i pojętnym, jego przyrodni brat okazał się zaś jego przeciwieństwem. Dlatego Linos często go karał. Rozwścieczony kolejną połajanką Herakles rzucił w nauczyciela lirą, uśmiercając go. Oskarżony o zabójstwo półbóg uniknął jednak kary. W obawie przed gniewem i nadludzką siłą swego przybranego syna, Amfitrion wysłał go na dalszą naukę na wieś, gdzie uczył się pod okiem pasterza Teutarosa. Jemu to właśnie zawdzięczał Herakles swą nadzwyczajną biegłość w posługiwaniu się łukiem.

Jako osiemnastolatek Herakles zabił ogromnego lwa w górach Kitajronu. Za zasługi dla Teb, król Kreon oddał Heraklesowi za żonę swą najstarszą córkę Megarę, młodszą zaś wydał za Ifiklesa. Herakles miał z Megarą gromadkę dzieci. Gdy Hera zażądała, aby udał się na służbę do Eurysteusza, króla Teb, Herakles odmówił. Wówczas Hera zesłała na niego szaleństwo, a ten, w obłędzie, zamordował kilkoro z własnego potomstwa. Według jednej z wersji mitu, narzędziem zbrodni był łuk, według innych, ojciec miał powrzucać dzieci do ognia. W szale mordu zabił także dwoje dzieci Ifiklesa. Ocknąwszy się z amoku, chciał popełnić samobójstwo, jednakże Tezeusz odwiódł go od tego zamiaru. Po tych tragicznych zdarzeniach Herakles porzucił Megarę.

Aby odkupić winy, podjął służbę u Eurysteusza. Na jego polecenie miał wykonać dwanaście prac. Hera, podsuwając pomysły Eurysteuszowi, starała się wymyślić dla herosa tak trudne zadania, aby ten podczas ich wykonywania poniósł niechybną śmierć. Jednak Heraklesowi udało się spełnić nawet najtrudniejsze polecenie, jakim było sprowadzenie z Hadesu Cerbera.

Mity opowiadające o ostatnich latach życia Heraklesa są mocno związane z postacią Dejaniry. Po jej poślubieniu Herakles postanowił prowadzić spokojne życie. Jednak gdy centaur Nessos próbował porwać Dejanirę, Herakles, słysząc jej wołanie o pomoc, wystrzelił z łuku zatrutą krwią Hydry strzałę, która przeszyła serce Nessosa. Ten, konając, poradził Dejanirze, by - gdyby Herakles przestał ją kochać - odzyskała jego uczucie za pomocą napoju miłosnego sporządzonego z krwi umierającego centaura. Dejanira tak właśnie uczyniła. Nie wiedząc, jak podać miłosny napój Heraklesowi, wpadła na pomysł, by nasączyć nim jego szatę. Pod wpływem ciepła jego ciała, szata przylgnęła do Heraklesa i zaczęła go palić żywym ogniem. Oszalały z bólu Herakles próbował ją zerwać, ale zdzierając sukno, zdzierał także płatami swoje ciało. Dejanira popełniła samobójstwo, a Herakles postanowił skrócić swe cierpienia w płomieniach. Na górze Ojta wzniósł ogromny stos drzewa. Gdy nikt nie chciał go podpalić, namówił do tego swego przyjaciela Filokteta. Gdy stos już płonął, rozległ się grzmot i Herakles na obłoku został zabrany przez Zeusa do nieba.

To najpopularniejsze wątki mitów o Heraklesie, które rzecz jasna funkcjonowały w wielu wariantach. Przez lata Herakles był niezwykle popularnym bohaterem literackim; poświęcano mu rzeźby (np. Herakles Farnezyjski), dramaty (Eurypides, Sofokles, Seneka) i utwory muzyczne (np. oratorium „Herakles” George Fredricha Haendla, opera „Ercole su'l Termodonte” Antono Vivaldiego) oraz niezliczoną ilość obrazów. Nic dziwnego, że herosem musiało się zainteresować także kino.